Stil leven

Stil leven 

Dit wordt een korte column want het kan maar over één ding gaan, en daar wordt al zoveel over geschreven; daar is niets meer aan toe te voegen. En daarnaast ben ik ziek. Geveld door een of ander virus, type onbekend. Ben al tien dagen in quarantaine en er komt nog net zo’n lange periode aan, voor de zekerheid. Het is een stil leven zo.
Nu ik weer een beetje aan de beterende hand ben heb ik tijd en energie om te lezen, te mijmeren en de berichten te volgen op social media. Mensen sturen elkaar troostrijke berichtjes en virtuele knuffels. Zelf word ik verwend met lieve kaartjes, bossen bloemen, steunende appjes en het aanbod boodschappen te doen. Het is hartverwarmend te merken hoe mensen met je meeleven en willen helpen. Van mijn lief, die nog op de been is, hoorde ik dat het druk is bij de boekhandel met klanten die kaartjes kopen en kaartjes op de bus komen doen. Er is zoveel hartelijkheid en behulpzaamheid. Ik vind het bijzonder om te zien hoe creatief we worden in het zoeken naar verbinding en samenzijn. Dan blijkt toch weer dat dit een essentieel onderdeel is van het leven.
Online zingen, sporten, boeken bespreken, en pianoles geven. De verbroedering groeit en we mogen hopen dat die blijft, ook in betere tijden die ongetwijfeld weer gaan komen. We applaudisseren massaal voor de mensen in de zorg. Zij worden nu, samen met de mensen die in het onderwijs en in de supermarkt werken, door de premier ‘onze helden’ genoemd. Maar nog niet zo lang geleden stonden de zorgverleners en onderwijzers op het Malieveld om te strijden voor meer waardering, betere werkomstandigheden en meer salaris. Mooi hoor, al die lovende woorden en dat applaus, maar wanneer worden hun wensen echt serieus genomen en krijgen ze ook financieel de waardering die helden toekomt? De meest ondergewaardeerde beroepsgroepen blijken nu de steunpilaren van onze samenleving. Dat mag beloond worden.
Het is fijn dat ZZP’ers en ondernemers financieel geholpen zullen worden door de overheid. Ik gun het hen van harte, maar ik hoop dat, als deze crisis voorbij is, ook de werkenden in de zorg en het onderwijs eenzelfde genereus gebaar zullen ontvangen van de leiders van ons land. Dat het idee van ‘zelfredzaamheid’ en ‘eigen broek ophouden’ in de ijskast gaat, om er nooit meer uit te komen.
Ik hoop dat dit het jaar wordt van verbinding en saamhorigheid, van beseffen welke waarden er echt toe doen, van meer tijd en aandacht voor elkaar, van meer rust en minder stress, van gezondheid en kleinschaligheid. Ik hoop dat, door deze crisis, de wereld humaner zal worden. Niet alleen dit jaar, maar blijvend. Alsof de hele wereld gereset is.

Ik ben blij dat ik al vroeg in maart de narcissen en blauwe druiven in de bakken heb gezet. Daar kan ik nu naar kijken vanuit mijn keukenraam. Net als naar de kastanje, die er elke dag weer anders uitziet en waarvan de knoppen al op barsten staan. De lentegeuren gaan helaas aan mij voorbij, maar ik geniet van de frisse vrolijke kleuren. Zo maak ik deel uit van de wisseling van het seizoen. Een stil leven kan soms heel prettig zijn. Maar een korte column is het geloof ik niet geworden.