Afscheid

Afscheid

Er gaat mij iets persoonlijk aan het hart. En dat is het afscheid van mijn ouwe trouwe Renault Kangoo. Ben eraan gehecht geraakt door de geschiedenis die ik ermee heb, maar hij moet plaats maken voor een nieuwe auto. Want mijn Kangoo komt waarschijnlijk niet meer door de volgende keuring. De chassisbalken zijn bijna doorgeroest en het lijkt wel of ik hem hoor kreunen als ik iets op de achterbank gooi. Maar dat zal wel verbeelding zijn. 
Ruim twintig jaar rijd ik er al in rond; mijn Kangoo zit vol herinneringen. De eerste vakantie ermee; mijn zoon Daan, toen nog Daantje, gezellig achterin met een koffertje voor zijn speelgoed, tussen de weekendtassen, de tent, slaapzakken, matjes en aanverwante kampeerspullen. We tuften vrolijk overal naar toe, fietsen achterop. Onderweg draaiden we Cd’s van Kinderen voor Kinderen en zongen luidkeels mee. 
Zo’n dertien jaar later ging Daan het huis uit en deed de Kangoo trouwe dienst als verhuisauto. Achterbank weg geklapt, matras dubbelgevouwen, bed, kasten, tafels, stoelen en alles wat een opgroeiend kind zoal verzamelt stouwden we erin. En zoals dat gaat met jongeren verhuisde ik hem van de ene woning naar de andere, jaar in jaar uit.  

Daan haalde zijn rijbewijs en wilde in de Kangoo op vakantie met zijn vrienden. Ze kregen mijn toestemming, voelde mij zelfs een beetje vereerd dat die jonge gasten mijn oude auto wel zagen zitten. Vanwege het hoge model spraken zij gekscherend over “de Pausmobiel”. 
Nu in Uitgeest helpt de pausmobiel mijn lief en mij grote zakken tuinafval en allerlei rotzooi naar de stort te brengen. En ondanks zijn hoge leeftijd reed hij ons deze zomer met de fietsen achterop als een tierelier heen en weer naar Frankrijk. De airco doet het al lang niet meer dus we sjeesden met alle ramen open vanwege de hitte met 140 km per uur over de Franse snelwegen. Helaas overviel ons daar een hagelbui met hagelstenen zo groot als pingpongballen. Overal deukjes. We rijden nu in een wat roestige poffertjespan. Toch ben ik trots op mijn Kangoo; vind het een topper! En helaas, nu is ie dus op en moet ie weg. We hebben vanwege het milieu een elektrische auto gekocht. Maar liever heb ik mijn ouwe trouwe poffertjespan. Ik ga hem missen. Mijn zoon en ik gaan er nog een laatste ritje mee maken, bij wijze van afscheid. Het is maar een auto, maar toch….

Marjolein Geldermans